Bara smá svona sýnishorn....

Við erum ennþá hérna í svitanum í Ástralíu.Það gengur á ýmsu en eg tel það vera almennt álit marga að það sé búið að vera serstaklega gaman, eiginlega bara ógeðslega gaman. Hér koma nokkrara myndir, almenningur veit þá er ég einstakega skemmtilegur ljósmyndari.....
haha ég get skrifað síðuna þína þó að ég sé ekki þú haha

hitasviti

Erum komnar til ástralíu nánar tiltekið Sydney. Það er gaman hérna og svakalega heitt. Fyrstu tónleikarnir okkar í Nýja Sjálandi gengu heldur brösulega fyrir sig en fall er fararheill sagði skáldið víst. Í gærkvöldi mættum við síðan tvíelfdar til leiks og sýndum þessum áströlum hvað Davíð keypti ölið. Það var bara svo hrikalega gaman að spila og eftirleikurinn í samræmi við það. híhíhí......Já ég kann sko sérlega vel við mig í ástralíunni í blíðunni........b

bæjó

Allt á afturfótum...

Já við stúlkurnar komumst loksins á heilu og höldnu yfir hálfan hnöttin. Veit ekki hvursu mikið lengra Íslendingur góður kemst fra fósturjörðinni. En það tók sinn toll og tíma að sjálfsögðu. Það tóku kannski margir eftir því að á mánudaginn þa var mikil snjókoma og gott ef ekki eilítil hálka og vinur minn Norðanvinur, það fór allavega ekki fram hjá okkur stallsystrum í undrabrassinu. Því vegna veðurs máttum við dúsa á vellinum í 2 tíma,bíðandi þess að komast í flugvélina okkar. Þetta olli okkur að sjálfsögðu miklu hugarangri, vitandi að tíminn var ansi knappur til að ná næstu vél til Nýja Sjálands á Heathrow. Þegar við lentum í london höfðum við 30 mínutur til þess að hlaupa yfir á þar næsta terminal eins og það kallast á góðri ensku. En allt kom fyrir ekki. Þótt við hlupum eins og vindurinn, þá fóru listamannalungun að segja til sín eftir 120 metra. Það eina góða við Heathrow eru rúllubrautirnar en það var bara ekki nóg. Við þurftum þá að bíða í ca. 7 tíma til að ná næsta flugi til Nýja Sjálands og það eintóm gleði og ánægja. Sérstaklega í ljósi þess hve flugvallarstarfsmenn eru miklir öðlingar og hjálpsamlegt fólk sem hefur alltaf rétt fyrir sér. Jæja engin kergja á mínum bæ, þegar ég var vinsamlegast beðin um að athuga hvort trompetinn minn kæmist í handfarangurstjékkdolluna, mér fannst það ekki vinsamlegt. Sérstaklega í ljósi þess að það var básúnuleikkona sem stóð við hliðina á mér og gekk óáreitt gegnum þennan óskunda. Svo tók við 12 tíma flug til Hong Kong, stutt stopp, öll hersingin að sjálfsögðu sett aftur í öryggiskoðun og aftur hoppað í vel. Þá tók við annað 12 tíma flug og nú er ég komin. Er búin að sita í 24 tíma í sama sætinu og mér er í þessum skrifuðu orðum illt í rassinum.

Bæjó

Bara eins og Bítlarnir.....

Ég held að núna vitum við stelpurnar hvernig Bítlunum hafi liðið eftir tónleika. ég hef bara aldrei vitað annað eins. Eftir tónleikana í Chile þá hópaðist múgurinn að okkur. Það var nú eins gott að við vorum í brynvörðum bílum. Nei, annars ég veit ekkert um það. En þvílík fólksmergð safnaðist saman hljóp á eftir bílum um leikvanginn sem við spiluðum á, barði á rúðurnar, jafnvel reyndi að klifra upp á bílinn, allir nota bene með myndavélar. Svo þegar við loksins komumst útúr bílnum í búningsherbergin okkar þá var okkur undrastúlkunum hverri einni og einustu fagnað eins og kvikmyndastjörnum. ÉG vildi að þarna hefði verið rauður dregill. Ætli við fáum ekki smá sýnishorn af frægðinni. Mér fannst allur þessi hávaði, satt best að segja örlítið ógnvekjandi. Fólkið var næstum því búið að kasta sér á bílinn, ekki nóg með það þá komumst við varla áfram því það var svo mikið af fólki að hylla okkur.....

Nuna erum við salírólegar í Kólumbíu með hvít nef....nei djók.....Tónleikar á eftir..................svo langþráð heimferð..........tvær svefnlausar nætur..............get ekki beðið

Ekki er öll vitleysan eins....

Opið bréf til herra Yamaha...

Kæri mister Yamaha.

Í ljósi þessa að lúðrar okkar brassstallsystra virðast í sífellu verða fyrir skemmdum gætir þú séð af nokkrum lúðrum? Í staðin gætirðu fengið þá svakalegustu auglýsingaherferð í sögu brassara, eins og þessi mynd gefur gott fordæmi um. Ef ekki jæja þá mun ég sýna þér hvar Davíð keypti kókið!

Ófarir og hrakfarir virðast haldast hönd í hönd og koma yfirleitt í stórum hrinum. Öll gleðin bryjaði miðvikudagskvöldið 7. nóvember, hans verður minnst um aldur og ævi. Það voru tónleikar þetta kvöld í Buenos Aires og tíu ungar brassstelpur héldu tónleika með henni Björk vors og blóma. Það gengur oft mikið á á(?) tónleikum og í einum trylltum dansi stígur mín barasta bara ekki á hefti og það færði mér þá gleði að festast á stóru tánni, hægra megin NOTA BENE. (smáatriði eru mjög mikilvæg í þessum heimi)! ég er nú einu sinni hafnfirsk víkingastelpa, svo ég tók bara á honum stóra mínum og tosaði heftið út. Ekki tók betra við þegar um miðbik tónleikanna þá losnaði gormur á mínum ástkæra trompet þannig að nú voru góð ráð dýr. Já ég panikkaði smá en öll er von í óvon svo. ég er sko að tala vatnslosunarventilinn, hann er sem sagt ónýtur. Það var bara handaflið notað og ég með mínar bonzai hendur óneiósvei... varð bara að gjöra svo vel að teygja þér vel í allar áttir. ég kem bara með plástraðan trompet til baka. Á einhver heftir plástur.......HJÁLP!!!!!!AAAAAAAAHHHHHHHH.......

Svo til að bæta gráu á svart þá skal ég alveg viðurkenna það að ég er fórnarlamb 21. aldarinnar. Eftir alla dramatíkina í gær þá var ég mjög þreytt og fór því beint upp á hótel, ég átti líka eftir að pakka en ég sofnaði bara ofan á stórum fatabing og gleymdi að taka linsurnar úr mér. Það er alltaf svolitið skrýtið að vakna með linsurnar í augunum og ég fékk annað hjartaáfallið þegar ég setti gleraugun á nebban. Ég allmörg augnablik helt ég að ég væri komin með skyndigláku. Öll form og allar útlínur í móðu. Aðra eins vitleysu hef ég ekki séð á minni ævi. Svona bókstaflega.....jæja en við erum öll komin til vits og ára þannig að á ögurstundu áttaði ég mig á því hvernig á málunum stóð og á augnabragði tók ég bara linsurnar út. PÍS OF KEIK!!!

Ég er sko ekki búin en fyrir nákvæmlega einni klukkustund áttaði ég mig á því að ég hafði gleymt símanum mínum í Argentínu en við erum einmitt staddar í Chile núna. Ég að vanda fór í stórkostlegt tilfinningalegt uppnám, gat mig hvergi hrært og hringdi því í hana sigrúnu til að vera mér andlegur stuðningsmaður í öllum þessum óförum. Ég sat sem steypt við gólfið og vissi ekki í hvorn fótinn ég átti að stíga. Sigrún var sem betur fer með ráð undir rifi hverju og dulbjó sig sem undirritu' og hringdi í hið argentínska hótel. Sigrún sagðis svellköld heita Björk Níelsdóttir á meðan ég eigraði um herbergið í reiði-og vonleysi. Að sjálfsögðu eins og í öllum góðum sögum þá hlýtur þessi litla saga góðan endi. Ég fæ vonandi símann aftur ef suður-amerískt skipulag leyfir.......

yfir og út.....

Ekki er öll vitleysan eins....

Ófarir og hrakfarir virðast haldast hönd í hönd og koma yfirleitt í stórum hrinum. Öll gleðin bryjaði miðvikudagskvöldið 7. nóvember, hans verður minnst um aldur og ævi. Það voru tónleikar þetta kvöld í Buenos Aires og tíu ungar brassstelpur héldu tónleika með henni Björk vors og blóma. Það gengur oft mikið á á(?) tónleikum og í einum trylltum dansi stígur mín barasta bara ekki á hefti og það færði mér þá gleði að festast á stóru tánni, hægra megin NOTA BENE. (smáatriði eru mjög mikilvæg í þessum heimi)! ég er nú einu sinni hafnfirsk víkingastelpa, svo ég tók bara á honum stóra mínum og tosaði heftið út. Ekki tók betra við þegar um miðbik tónleikanna þá losnaði gormur á mínum ástkæra trompet þannig að nú voru góð ráð dýr. Já ég panikkaði smá en öll er von í óvon svo. ég er sko að tala vatnslosunarventilinn, hann er sem sagt ónýtur. Það var bara handaflið notað og ég með mínar bonzai hendur óneiósvei... varð bara að gjöra svo vel að teygja þér vel í allar áttir. ég kem bara með plástraðan trompet til baka. Á einhver heftir plástur.......HJÁLP!!!!!!AAAAAAAAHHHHHHHH.......

Svo til að bæta gráu á svart þá skal ég alveg viðurkenna það að ég er fórnarlamb 21. aldarinnar. Eftir alla dramatíkina í gær þá var ég mjög þreytt og fór því beint upp á hótel, ég átti líka eftir að pakka en ég sofnaði bara ofan á stórum fatabing og gleymdi að taka linsurnar úr mér. Það er alltaf svolitið skrýtið að vakna með linsurnar í augunum og ég fékk annað hjartaáfallið þegar ég setti gleraugun á nebban. Ég allmörg augnablik helt ég að ég væri komin með skyndigláku. Öll form og allar útlínur í móðu. Aðra eins vitleysu hef ég ekki séð á minni ævi. Svona bókstaflega.....jæja en við erum öll komin til vits og ára þannig að á ögurstundu áttaði ég mig á því hvernig á málunum stóð og á augnabragði tók ég bara linsurnar út. PÍS OF KEIK!!!

Ég er sko ekki búin en fyrir nákvæmlega einni klukkustund áttaði ég mig á því að ég hafði gleymt símanum mínum í Argentínu en við erum einmitt staddar í Chile núna. Ég að vanda fór í stórkostlegt tilfinningalegt uppnám, gat mig hvergi hrært og hringdi því í hana sigrúnu til að vera mér andlegur stuðningsmaður í öllum þessum óförum. Ég sat sem steypt við gólfið og vissi ekki í hvorn fótinn ég átti að stíga. Sigrún var sem betur fer með ráð undir rifi hverju og dulbjó sig sem undirritu' og hringdi í hið argentínska hótel. Sigrún sagðis svellköld heita Björk Níelsdóttir á meðan ég eigraði um herbergið í reiði-og vonleysi. Að sjálfsögðu eins og í öllum góðum sögum þá hlýtur þessi litla saga góðan endi. Ég fæ vonandi símann aftur ef suður-amerískt skipulag leyfir.......

yfir og út.....

Úr öskunni i eldinn!

Já við hlæjum bara að þessum tittlingaskúr!!!




Maður er ekki fyrr kominn frá rigningunni heima þegar maður lendir hér í svoleiðis mígandi rigningu að ég veit ekki lengur í hvorn fótinn ég á að stíga.....ég var svo sniðug að koma bara með eitt skópar með mér og rúsínan í los pulsuendos ég tók enga sokka með....almáttugur hjálpi ekki endilega mér kannski frekar þeim sem standa mér næst.....
Það verður því fátt um ferðir á hina við frægu copacabana og ég efast stórlega að ég muni hitta stúlkuna frá Ipanema hérna á vappi. Ég má því með góðri samvisku kalla þetta sköll í fra Ipanema. Annars eru allir í góðu skapi og við látum ekki króníska skúri á okkur fá. Við erum náttúrulega svo hardcore píur að við köllum ekki allt ömmur okkar. Svo bara á leiðinni í vinnuna. Sándtékk á leiðinni minnir bara á einn góðan sautjánda.......

Bless á meðan